Met twaalf jaar oud was ik eigenlijk te jong.

Ik wilde het zo graag…

Folders rondbrengen voor Super de Boer, in Zaltbommel ook wel beter bekend als de VIVO (die zat daar eerst in datzelfde pand). Maar goed, ik was dus te jong.

Mijn neef en nicht deden het ook. Die wilden er eigenlijk vanaf. Ik had chronisch geld tekort en wilde maar wat graag aan de slag. Altijd zo geweest, niks te vies om hard te werken.

Oplossing: Ik nam de boel over. Neef en nicht haalden de folders en het geld op, om dat vervolgens aan mij te geven. (Allebei, natuurlijk.) Tot ik ‘eindelijk’ zelf oud genoeg was.

In de drie jaar dat ik ze gelopen heb, viel me één ding op: er waren nooit klachten.

Be-hal-ve als er kortingsboekjes bijzaten.

Dan ineens wel. Ook altijd dezelfde huizen op de route.

Ik had het al snel door: bij sommige mensen gewoon een extra boekje erbij doen. Weer terug naar geen klachten.

Een beetje extra aandacht doet wonderen.

Zij blij. Ik blij.

Want niet extra lopen.

(Efficiënt hoor! 😇)

P.S.

Er zijn geen foto’s van een puberende Alex die folders bezorgt…

Vandaar een schattige foto van onze kitten in een bezorg-zakje.